Prolog.

"Cierpienie wymaga więcej odwagi, niż śmierć."

Napoleon Bonaparte

*

- Halo?

- Katsumi? Mamy do ciebie sprawę.

- Słucham - odpowiedziałam, wychodząc z auta, i jednym kliknięciem zamykając wszystkie drzwi. Założyłam czarną, średnią torebkę na ramię, a po włożeniu kluczyków do jednej z jej kieszeń, chwyciłam w dłoń komórkę, która jeszcze przed chwilą spoczywała na moim obojczyku, przyciśnięta uchem.

- Niedaleko Twojego domu słychać syreny policyjne.

Przysłuchałam się bardziej otoczeniu, po czym usiadłam na trzecim schodku, opuszczając nogi na ziemię. Gdy wychwyciłam wycie syren, należących do samochodów policji, obróciłam głowę w prawo, skąd dobiegał niezbyt przyjemny odgłos. Piszczał mi w głowie.

- Prawda, jakieś dwa, trzy domy dalej. Itachi, do czego zmierzasz? - zapytałam cicho, przejeżdżając zakrywając oczy dłonią. Jego zabawa w podchody zaczęła mnie trochę drażnić, stoję na nogach dobre czternaście godzin, z czego dwanaście spędziłam w pracy, biorąc nadgodziny - Powinnam przy was tam siedzieć?

- Ponieważ twój kolega z pracy nie stawił się tu z nami, czego dopilnuję, by dostał opierdol od waszego szefa - zaczął po chwili ciszy mój rozmówca - proszę Ciebie, byś uczestniczyła w ekshumacji ciała. Albo ciał. Nie możemy zacząć bez lekarza sądowego.

Zabrałam dłoń z oczu, a potem wbiłam wzrok w chmury, lekko zadzierając głowę do góry, żeby zobaczyć niemal pomarańczowe niebo, które o tej porze dnia, wydawało mi się przepiękne.

- Gdzie dokładnie to jest, Itachi? - zapytałam, wstając z ziemi, a potem wolną ręką strzepałam kurz z czarnej, przylegającej spódnicy, sięgającej mi do kolan. Poprawiłam tego samego koloru marynarkę, a potem poprawiłam biały materiał bluzki.

- Cztery domy od ciebie, na prawo - zaczął - z tego wszystkiego nawet zapomniałem nazwę ulicy.

Uśmiechnęłam się do siebie, a potem zaczęłam iść do wyznaczonego miejsca.

- Nie szkodzi, zaraz tam będę. Na razie.

- Czekam.

Dźwięk zakończonego połączenia odbijał się w moim telefonie, a po chwili zniknął. Telefon wylądował w mojej torebce, a ja sama minęłam drugi dom, skręcając w prawo, na skrzyżowaniu. Policyjne wozy były poustawiane blisko siebie, a odgłos, jakie wydawały syreny, zwabiły ciekawskich, przy samym płocie. Oczywiście, zebrali się przed czarno - żółtą taśmą, na której widniał napis "Police", i z daleka próbowali podglądnąć kryminalnych, czy przypadkiem nie wyciągną czegoś z ziemi.

Poboczni ludzie z lekka utrudniali moje zadanie, jednak przepychając się, a co chwila wymrukując zdenerwowanym, trącanych przeze mnie ludziom "Przepraszam", udało mi się dotrzeć do taśmy, dzięki czemu zwinnie przeszłam pod nią, schylając się lekko. Słyszałam ciche pomruki osób, które pod tą taśmą przejść nie mogły, a jeden z nich, trochę podirytowany, złapał mnie za ramię, boleśnie zaciskając palce na moim ciele. Syknęłam cicho i obróciłam się do niego twarzą, starając się wyglądać spokojnie.

- Co pan robi? - zapytałam, strącając sobie jego dużą dłoń, z mojego chudego ramienia - To bolało.

- Nie widzisz tej tasiemki? - zapytał, chwytając żółto - czarny, śliski materiał w palce - Cywilom nie wolno jej przekraczać.

Wypuściłam głośno policję.

- Ja pracuję. Proszę nie utrudniać mi, oraz policji zadania, z łaski swojej. A teraz, proszę wybaczyć - powiedziałam, obracając się do nich plecami, a potem zaczęłam iść ścieżką w stronę policjantów.

Kiedy stukanie moich obcasów dotarło do ich uszu, odwrócili się do mnie twarzą.

- Jestem lekarzem sądowym - powiedziałam, pokazując specjalną przepustkę, z moim imieniem, nazwiskiem, numerem identyfikacyjnym, no i oczywiście z wyrytym adresem miejsca, w którym pracuję i mieszkam - zostałam poinformowana telefonicznie o zaistniałej sytuacji. Mogą mnie panowie zaprowadzić w miejsce ekshumacji?

Mężczyźni posłali sobie wymowne spojrzenia, po czym starszy z nich zaczął prowadzić mnie w stronę wykopalisk. Kojarzyłam to miejsce, byłam tu raz, jak mama żyła, na odwiedzinach tutejszej pani i pana domu.

Idąc za wysokim policjantem, oglądałam każdy szczegół, starając sobie przypomnieć coś więcej. Zatrzymaliśmy się przed dużą dziurą, otoczoną z jednej strony normalnymi policjantami, zajmującymi się patrolowaniem terenów, i tymi kryminalnymi, którzy stali po drugiej stronie, stojąc nad czymś, co mogło być wykopanym ciałem.

Kiedy podchodziłam do znajomej mi sylwetki, ominęłam dość spory otwór w ziemi, dostrzegając kątem oka pozostałych policjantów, którzy zajmowali się wyciąganiem ciała.

Na szczęście obcasy nie wbijały mi się w ziemię, dzięki czemu mogłam spokojnie iść po trawie.

Kiedy podeszłam do bruneta, odwróconego do mnie plecami, dotknęłam dłonią jego ramienia, dając mu do zrozumienia, że już jestem. Umięśniony i wysoki policjant odwrócił się do mnie twarzą, a potem całym ciałem.

Schylił się do mnie, po czym dałam mu przyjacielskiego całusa w policzek, jak to mamy w zwyczaju, robić coś takiego na przywitanie. Znamy się w końcu już długo. A jego dziewczynie to nie przeszkadza, bowiem wie, że między nami jest tylko silna przyjaźń. Mało takich dziewczyn, które to akceptują. Więc dziewczyna Itachiego to skarb.

- Cześć - powiedział, prostując się.

- Co tu mamy? - zapytałam, stając obok niego. Przypatrzyłam się trochę zmasakrowanemu ciału - Jeszcze nie zaczęło się rozkładać.

- Na razie wydobyliśmy jedno ciało, powinny być kolejne - powiedział Uchiha, głową pokazując mi trupa - Kobieta miała około czterdzieści, pięćdziesiąt lat. Zmarła, otrzymując ciosy ostrym przedmiotem w klatkę piersiową i brzuch. Możliwe, że to nie jedyne rany.

Zawsze nosiłam przy sobie cienkie, lateksowe rękawiczki, których używałam w pracy, więc założyłam je na swoje drobne dłonie, a potem postawiłam torebkę obok siebie, klękając przy ciele.

- Znaleźliśmy kolejne! - usłyszałam męski, donośny głos.

- Postawcie je obok tego, sekcją zajmie się Katsumi - powiedział Itachi, a kiedy popatrzyłam na niego, coś sobie uświadomiłam. Wstałam.

- Skoro znaleźliście drugie ciało, to powinno być jeszcze jedno. - powiedziałam, patrząc w oczy Itachiemu.

- Znałaś te rodzinę? - dopytywał.

- Byłam tu raz, jak jeszcze mama żyła. Nie ma mężczyzny, może przeżył? Nie wiem. To wszystko - odpowiedziałam, a potem ponownie uklęknęłam.

Naciągnęłam materiał jej bluzki, by lepiej przyjrzeć się ranom.

Trzy rany zadane ostrym przedmiotem w okolicy serca, jedno śmiertelne, przebiło mostek, dostając się do serca. Odsłoniłam teraz jej brzuch, starając się nie uszkodzić ciała. Ponieważ krew zatchnęła, materiał przykleił się do ran, przez co musiałam użyć nożyczek, jak najmniej uszkadzając przy tym ciało. Jedno pchnięcie w przeponę, dwa w okolice wyrostka, trzy zadane na oślep, okolice jelita cienkiego.

- Mogłabym poprosić o postawienie denatki na brzuchu? - zapytałam, kiedy kolejne ciało postawiono obok mnie. Kątem oka zobaczyłam, że to trzydziestoletnia kobieta, a potem skupiłam się na zrobieniu nieszczegółowej sekcji starszej kobiecie.

Prawdziwa sekcja jest wtedy, jak rozcinam skórę i grzebię w wnętrznościach.

Dźwignęłam koszulkę do góry, jednak na plecach były tylko zadrapania. Moją uwagę zwróciła głowa kobiety. Ujęłam ją w dłonie, chcąc się jej bliżej przyjrzeć. Dziura, niedaleko rdzenia kręgowego.

- Kobieta zmarła trzy dni temu, od uderzenia ciężkim i ostrym przedmiotem w głowę, niedaleko rdzenia kręgowego - zaczęłam, kiedy Itachi na mnie popatrzył - Poza tym, ma trzy rany zadane ostrym i lekkim narzędziem w klatkę piersiową, czwarty natomiast przebił mostek i uszkodził, najprawdopodobniej, serce ofiary. Kobieta została zraniona tym samym przedmiotem również w brzuch, uszkadzając naczynia wewnętrzne. Ostre narzędzie uszkodziło jej przeponę, zostały zadane dwa ciosy w ślepą kiszkę, a pozostałe trzy, mogły uszkodzić jej układ trawienny, możliwe, jelito cienkie.

Itachi skinął głową, a potem, zawołany przez policjanta, poszedł za nim.

Wstałam, otoczona przez policjantów, cały czas obserwujących moje ruchy, a potem przekroczyłam drugie ciało, odwróciłam się do niego twarzą. Popatrzyłam na wystraszoną twarz kobiety. Jej otwarte oczy sprawiły, że zrobiło mi się tak dziwnie. Nawet nie wiem, co to za uczucie. Żenada.

Uklęknęłam przy niej, a potem delikatnie podniosłam jej prawą rękę, oglądając obrażenia.

- Kobieta przed śmiercią musiała się z kimś szarpać, nawet dość porządnie. Ma mocno porozcinaną i posiniaczoną skórę - zaczęłam, patrząc na jednego z mundurowców - prawdopodobnie, u obu ofiar, za paznokciami, będzie można znaleźć materiał genetyczny mordercy.

Skinęli głowami, a ja wróciłam do oględzin.

Ponieważ denatka nie miała na sobie ubrań, tylko pobrudzoną od ziemi bieliznę, było mi łatwiej oglądać jej ciało. Nie miała żadnych większych ran, oprócz tego, że jej szyja była mocno zaczerwieniona. Chwyciłam delikatnie jej podbródek i czubek głowy, żeby móc się jej dokładnie przyjrzeć. Została uduszona?

Zostawiłam jej głowę, po czym podeszłam na czworaka do jej nóg. Policjanci lekko się zaśmiali. Reakcja na to, że przeraczkowałam do jej nóg? Uśmiechnęłam się pod nosem, ale szybko mina mi zrzedła, patrząc na jej nogi. Najbardziej porozcinane i zakrwawione były w okolicach jej kobiecości, więc chwyciłam za gumkę od jej majtek, a potem ściągnęłam. Policjanci nie zareagowali na to, nawet, jeśli byli to mężczyźni, ponieważ, kto nie widział nagiej kobiety?

Rozchyliłam jej nogi, a potem wyciągnęłam z torebki małą latarkę. Załączyłam ją, po czym ułożyłam ją tak, by zobaczyć zmasakrowaną kobiecość denatki. Z lekkim obrzydzeniem rozsunęłam wargi sromowe, poczułam się jak ginekolog.

- Biedna kobieta - powiedziałam, zabierając dłoń z z jej intymnej części, a potem z powrotem zakładając jej dolną część bielizny.

- Jakie ma pani spostrzeżenia? - zapytał jeden z kolegów Itachiego, a ja wstałam.

- Zmarła w tym samym czasie co starsza kobieta, tylko na wskutek uduszenia. Przed śmiercią została jeszcze brutalnie zgwałcona, ale protokół z szczegółowym opisem dostaniecie po prawidłowej sekcji zwłok, muszę je dokładnie zbadać.

Skinęli głowami, a ja już miałam zdejmować rękawiczki, gdyby nie to, że podszedł do mnie czarnowłosy Uchiha.

- Poczekaj. Mamy jeszcze jedno - powiedział, przez co zabrałam torebkę, i kazałam się prowadzić.

- Jaka jest jego płeć? - zapytałam, kiedy zaczęliśmy odchodzić od ciał.

- Mężczyzna.

- Rozumiem.

Kiedy mieliśmy wchodzić przez drzwi wejściowe do dużego domu, doszły nas krzyki jakiejś kobiety, przez co oby dwaj przystanęliśmy.

- Proszę mnie wpuścić! - krzyczała - To dom mojej siostry!

- Chodź - usłyszałam głos Itachiego, który pociągnął mnie w stronę domu.

- Poczekaj - zaczęłam - możemy na miejscu zidentyfikować ciała, skoro ta kobieta jest rodziną zamordowanych.

Puścił mnie.

- Racja - odpowiedział - mam iść z Tobą?

Wystarczyło, że się na niego popatrzyłam, by zrozumiał, że potrzebna jest mi obecność stróża prawa. Podeszliśmy do dwóch policjantów, którzy starali się powstrzymać kobietę przed wejściem na teren przejętym przez oddział kryminalny.

- Przepraszam - powiedziałam, a policjanci popatrzyli się na mnie i Itachiego, tak samo, jak szamocząca się kobieta i tłum gapiów - Pani jest z rodziny?

- Tak! - odpowiedziała szybko i trochę zbyt głośno - Tutaj mieszka moja siostra!

- Poda mi pani swoje dane - powiedział Itachi - przejmuję ją, pomoże zidentyfikować ciała.

Mężczyźni przepuścili kobietę.

- Jak to: zidentyfikować?! - krzyknęła, a ja kątem oka popatrzyłam na, irytujących mnie już, pobocznych ludzi.

- Jak ma pani na imię? - zapytałam.

- Takashima Tomone - powiedziała - jestem siostrą Kin, Ryuko Kin.

Skinęłam głową.

- Dobrze. Zaprowadzimy Panią do ciał - powiedział Itachi.

- Słucham? - zapytała, patrząc tępo na naszą dwójkę.

- Wszyscy w tym domu nie żyją, przykro mi - powiedziałam.

Ona rozszerzyła oczy. Można było dostrzec panikę na jej twarzy.

- Proszę za nami.

Kiedy kobieta potwierdziła, że denatka to jej siostra, a zgwałcona kobieta jest jej siostrzenicą, już wiedziałam, że jutro będę miała dużo pracy.

A dzisiaj w nocy koszmary.

*

Utau się sprężyła, dzięki czemu mamy prolog.

Data nowego rozdziału nie jest mi znana, więc musicie się posilić tylko prologiem XD

Chociaż jest kapkę za długi, jak ja wprowadzenie. Mniejsza xD

Pozdrawiam Ahiru, która swoim opowiadaniem nieco mnie zmotywowała ;3

Całusy,

Utau.